Hayattaki gayen ne?

Çok sevdiğim bir arkadaşım olan Ilgıt*, lisans döneminin sonlarına doğru bana şu soruları sormuştu: “Hayattaki doğrularını kendin mi elde ettin?” “Hayattaki amacın ne?” O an ilk defa bu soruların ciddiyetiyle karşılamış (tam anlamıyla dumur olmuş:)), kendime yıllarca aynı soruları sormuştum. Halihazırda bu sorulardan birine yanıt verebildiğimi düşünüyorum. Şöyle ki,

Sofie’nin Dünyası adlı kitapta yazar, evreni beyaz bir tavşan ve biz insanları “tavşanın tüylerinin en diplerinde oturan kımıl kımıl böcekler” olarak tahayyül eder. Filozofları diğer insanlardan farklı kılarak, “büyük sihirbazın gözlerinin içine bakabilmek için ince tüylerin uçlarına tırmanmayı deneyenler” olarak görür. İşin güzel yanı ise çocukların, hayret etme ve merak yeteneklerine istinaden tavşanın tüylerinin en tepesinde yer aldığını söyler. Yazara göre yıllar geçtikçe, yani çocuklar yetişkin hale gelince tüylerin diplerine doğru yerleşmektedir.

Bir eğitimci olarak verilen analojiye bakıyorum ve şu yorumu yapmaktan geri durmuyorum. Çocukları bulundukları yerden tüylerin diplerine doğru çeken biz yetişkinleriz! Hem de ayaklarından çekiştire çekiştire. Peki bu durum hiç değişmez mi? Yanıtı bu durumun farkında olan ve bunun için çaba sarf eden ebeveyn ve öğretmenlerde aramak gerekir. Mesela,

Ben, bir yetişkin olarak en fazla 1,2, 3 hadi olmadı 4:) çocuğun ebeveyni; yılda ortalama 100 çocuğun öğretmeni olabilirim. Ama bulunduğum konum o kadar müsait ki bu sayıyı attırmakta, tam da olması gerektiği yerdeyim galiba:) Bunu farkettikten itibaren hayat gayem de netleşmeye başladı. Bir ebeveyn ve eğitimci olarak, tavşanın tüylerini tırmanmaya çalışan bireyler yetiştirmek; bir insan olarak en az kendi çocuk(lar)ım kadar şanslı bireyler yetişmesine katkıda bulunmak!

Peki ya sen? Senin hayat gayen nedir????

*Adı geçmiş iken Ilgıt’a bir selam edemeden duramadım. Selam sana güzel gönüllü insan…